گرچه امروزه خیلی از فناوریها وایرلس شدهاند، اما کابلهای ارتباطی و چیزهایی همچون USB کماکان کاربردهای مخصوص به خود را دارند و بخش وسیعی از تجربهٔ ما در مواجهه با این کابلها نیز شامل بسیاری از پورتهایی میشود که در درجهٔ اول نوعی از USB هستند.
زمانی که در سال 2014 کانکتور USB 3.1 Type-C به بازار عرضه شد، این امکان را در اختیار کاربران قرار میداد تا از هر دو طرف استفاده شود و چنین تغییری از این واقعیت الهام گرفته شد که قرار دادن با عجلهٔ یک کانکتور USB-A در پورت، بعد از چند بار تلاش نادرست منجر به شکست میشد اما در پاسخ به این سؤال که چرا در وهلهٔ اول پورت USB به گونهای طراحی شد که فقط از یک طرف جا رود، باید گفت که Ajay Bhatt، مخترع این فناوری، در مصاحبهای با Design News دیدگاههای جالبی را در مورد اولین روزهای توسعهٔ USB به اشتراک گذاشت. Bhatt در این باره گفت:
در ابتدا فکر نمیکنم خیلی از مردم حتی همکارانم در اینتل هم فکر میکردن که USB چیز مورد نیازیه.
هنگامی که توسعهٔ USB آغاز شد، هدفش تنها بهبود برقراری ارتباط میان دیوایسهای مختلف بود به طوری که Ajay Bhatt اشاره کرد که بزرگترین مسئلهای که تیمش با آن مواجه بود، هزینهٔ طراحی و تولید بود زیرا قبل از متقاعد کردن کاربران به انجام یک انتقال کامل از روشهای سنتی، باید با استانداردهای دیگر رقابت میکردند.
آن روزها خالق این ابزار کاربردی میدانست که افزودن قابلیت استفادهٔ دوطرفه میتواند در طولانی مدت مفید باشد اما افزودن این امکان با در نظر گرفتن هزینههای طراحی و تولید آن امکانپذیر نبود. به عبارت دیگر، این قابلیت برای شروع کار پیچیدهای بود و دو برابر کردن پینها به معنای هزینههای تولید بیشتر و بالتبع شکست احتمالی این ابزار بود.